Indonesia téh ka asup nagri anu beunghar ku budaya, hususna tina budaya daerah. Saban sélér bangsa, anu nyicingan rebuan pulo di Indonesia, mibanda kabudayaan séwang-séwangan. Diantarana, kasenian daerah.
Naon ari kasenian daerah téh? Tangtu baé kasenian anu lahir sarta hirup di daérah. Ieu kasenian téh perlu di ipuk jeung dimekarkeun lantaran mangrupakeun banda bangsa anu gedé ajénna. Kasenian daerah anu hirup, dipikawanoh, tur dipikaresep lain baé ku seler bangsa anu nyiptakeunana disebut kasenian nasional. Jadi, kasenian daerah téh mangrupa unsur pangwangun kasenian nasional.
Kasenian jaipong umpamana, ieu kasenian asal Jawa Barat téh geus jadi kasenian nasional. Lain baé urang Sunda nu mikaresep jaipongan téh, tapi ogé dipikaresep ku sélér bangsa séjén. Ambahan kamekaranana jelas leuwih lega, lain ngan di tatar Sunda wungkul. Malah, ceuk béja, urang mancanagara ogé loba nu mikaresep.
Lamun seug ditalungtik, kasenian Sunda téh pohara lobana. Ieu kasenian anu sakitu lobana téh kiwari nungtut laleungitan. Malah boa hidep mah ngan saukur kungsi ngadéngé ngaranna baé. Ari pangna terus muguran téh lantaran taya generasi ngora nu neruskeunana. Kanyataan ieu téh puguh matak pohara handeueulna. Pohara matak prihatinna. Enya, saha nu teu prihatin kaleungitan kakayaan bangsa anu gedé ajénna?
Urang salaku urang Sunda ulah tepi ka pareumeun obor, atuh saeutikna apal ngaran-ngaranna, heunteu apal janggelekna ogé. Ku sabab kitu, geura urang tataan, boh kasenian anu masih hirup boh anu kungsi hirup.
Geura urang tataan, diantarana baé wayang golek, jaipongan, cianjuran, angklung, calung, kendang, penca, beluk, kiliningan, ketuk tilu, kuda lumping, tarawangsa, sandiwara, reog, longser, lais, debus, ubrug, ujungan, dombret, kawih, gending karesmen, bangbarongan, jeung gondang. Éta téh karek sabagian leutik, da ceuk béja mah kasenian Sunda anu kungsi hirup téh leuwih ti tilu puluh rupana.
Moal boa, di sélér bangsa sejen ogé mibanda kasenian anu kawilang loba sarta geus loba deui nu paéhna. Lamun ti hiji sélér bangsa, sebut baé, mibanda tilu puluh kasenian, pék kalikeun ku hidep. Enya maksud téh, kalikeun jeung jumlah sélér bangsa nu aya di Indonesia. Leuh, pohara beungharna Indonesia téh.
Baca juga: 21+ Kesenian Jawa Barat, Seni Musik, Suara, dan Seni Tari Sunda
Thanks__
sumber referensi: google.com